Als ik terugkijk naar 2023, dan is dat met verwondering.
Hoe is het mogelijk dat er ineens, vanuit het niets, zoveel kan gebeuren. Want, als je in een nieuwe omgeving komt waar je nauwelijks mensen kent, dan moet je stappen gaan zetten. Vroeger had ik daar zeker heel veel moeite mee, tegenwoordig minder, maar altijd is er een terughoudendheid. De kleine stap die ik vorig jaar heb genomen, had een soort sneeuwbaleffect. Het balletje ging rollen – een gesprek met de voorzitster van een klein kerkje, een interview, een filmpje, een uitnodiging voor een kunstmarkt- nou ja, teveel om op te noemen. Mijn voeten zijn niet blijven staan, mijn hoofd is soms op tilt geslagen en mijn handen hebben niet stil gezeten. Ik kijk er met tevredenheid en verwondering op terug.
Na de zomer ben ik eigenlijk pas weer werkelijk gaan tekenen. Handen.
Deze serie ontwikkelde zich tot een totaal ander genre. Van het een kwam het ander. Dat vind ik ook zo leuk tijdens het tekenen: ik begin ergens aan, tijdens het proces komen er andere dingen in mijn hoofd, pas ik de lijnen aan of ik zoek iets op en varieer dan daarop. Een beetje Jugenstil.
Het is nog niet helemaal naar mijn zin, maar zeker niet onaardig, als je dat mag zeggen van je eigen werk. Ontwikkeling dus.
De andere serie tekeningen van 10cmx10cm,- inderdaad geen 11cmx11cm, ik hoor je dat zeggen-, zijn tekeningetjes die misschien als rouwkaart verstuurd kunnen worden. Tekeningetjes die à la Van Gogh.
Je zult de stijl wel herkennen. De tekeningen heb ik gefotografeerd, in Paintnet gezet een simpel bewerkt, dus kleur toegevoegd. Of het werkelijk rouwkaarten worden? Dat is weer een andere stap. Ontwikkelingen dus. Het gaat maar door.
Het komende jaar staat al weer te wachten en ook daar zijn verrassende ontwikkelingen. Maar voor nu: Ik wens ieder fijne feestdagen en een mooi, verrassend, ondernemend jaar toe.