Tijdens Hemelvaart heb ik een dag doorgebracht op een kunstmarkt in Deurningen.
Goed georganiseerd, dat is zeker. Met mannen en vrouwen die je even komen helpen met uitladen van de spullen en na sluiting het inladen ook willen doen.
Op zich was het een mooie dag, de zon scheen, het was droog en gelukkig maar een beetje wind. Want dat laatste, wind, is voor mij een obstakel om in te schrijven voor een kunstmarkt.
Dat zat dus mee. Gezellige buren had ik, een beeldhouwer uit het westen van het land en aan de andere kant twee mannen, volgens mij broers, die met fotografie kunst lieten zien. Waar ze vandaan kwamen , geen idee.
In de schaduw stonden we en dat was echt, echt koud. Maar goed dat is ook een risico en ik wil niet klagen want het is nu eenmaal zo. Ik heb zelf ook een aantal keren een kunstmarkt, samen met anderen, mogen organiseren. Ik weet hoe het gaat.
Het volk liep af en aan, gezellige drukte. Tijd voor praatjes wat ontzettend leuk is tijdens zo’n gebeuren.
Mijn twee blikvangers van schilderijen trokken zeker de aandacht omdat ze totaal anders zijn dan de schilderijen die op een markt zoals deze getoond worden.
En als mensen dan bleven staan en en op zich in lieten werken, ik gaf ze tijd daarvoor, sprak ik ze aan:”U kijkt bedenkelijk, ik zou graag weten wat u nu denkt”.
Dan kwam er een antwoord of vraag wat ik met het schilderij bedoeld zou hebben.
Waarop ik antwoordde: “maar wat ziet of voelt u, daar ben ik benieuwd naar”
“ Je wordt eruit gepikt, uit de gemeenschap, waarom, waarvoor”.
Mooi vind ik dat, dat mensen zich uit durven te spreken.
Daarna gaf ik pas mijn bedoeling weer:”we zijn allemaal verbonden met elkaar, maar er is iets, iets ongrijpbaars, dat ons manipuleert. Iets waarop we geen vat krijgen.”
Iemand anders kwam langs en keek een tijdje en riep toen:” Dit is pas echte kunst hier op de markt, de rest niet!”. Een ongelooflijk mooi compliment natuurlijk maar in hoeverre heeft het echte waarde.
Of een ontmoeting met een vrouw, die mijn geschilderde handen mooi vond, anatomisch correct; of ik les had gehad, een opleiding; heb je al wat verkocht? “Neen”, was mijn antwoord. Verwondering aan haar kant. Ze wilde zich een beeld vormen van de Nederlandse kunstmarkt en snapte er niets van. Mijn antwoord:” Ik ook niet”.
Bleek dat zij een Amerikaanse was, sinds 2012 woonachtig in Nederland, Art teacher uit New York. Een pracht mens! Ontzettend leuk gesprek.
Iemand die mijn schilderij wel wilde kopen, maar het niet mee kon nemen nu. Zeg ik: “Geeft niet ik kom het graag bezorgen!”Hahhaaa. Is ‘’m dus niet geworden. Tot nu toe.
Och en zo ging de dag voorbij met dergelijke ontmoetingen.
En dat is dan ook weer leuk!
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.