Een mooi woord “comfortzone”. Een gebied waarin je jezelf gemakkelijk voelt. Je “eigen bubbel”.
In dit geval is de comfortzone een bepaalde stijl waarin ik teken of schilder en dat is de laatste jaren vooral het tekenen met fineliners en stiften.
Ik had je al verteld dat ik eenmaal in de twee weken in een schildersgroep actief bent en daar wordt gevraagd eens uit die “eigen bubbel” te komen.
Voor de eerste opdracht was het uitgangspunt een schilderijtje dat ik jaren terug gemaakt heb, een inkijkje in een klooster in de stad Arequipa, Peru.
Daar moest “iets” mee gedaan worden: vervreemden, uitvergroten, andere stijl gebruiken, ander materiaal etc. Dus die avond aan de slag gegaan. Dat is even wennen omdat anderen in de buurt zijn die af en toe eens komen kijken “wat of dat ‘t wordt”. Er wordt kritisch naar gekeken en dat mag ik graag hebben. Daar leer ik van.
Thuis gekomen heb ik er de volgende dagen aan gewerkt. Uiteindelijk wordt het dan weer anders, want ik neem de kritiek mee. Helemaal blij met het resultaat, want…..
ik wilde het werk alle kanten op kunnen draaien zodat je er steeds een ander zicht op hebt. En dat kan met dit schilderijtje.
In de tweede variant ben ik toch weer in mijn “comfortzone” geklommen en de fineliners gepakt. Maar toch met een ander resultaat. En ook hier kan ik het tegen elkaar aan zetten met iedere keer een kwartslag gedraaid. Het is even puzzelen, uiteindelijk is het resultaat naar mijn zin.
Er is een derde uitwerking, een vierde en oh ja een allereerste. Die ben ik bijna vergeten. Dus alles bij elkaar heb ik nu 5 variaties op het uitgangspunt en in de laatste is nauwelijks het originele beeld meer op te herkennen. Voor mij zijn dat bepaalde lijnen die in het eerste werk zitten, maar voor de kijker misschien niet terug te vinden.
Daar kan ik zo van genieten, uit je comfortzone komen en er toch in zitten. Hieronder een van de resultaten, voor de andere werken zou je een keer kunnen komen kijken bij een eventuele expositie in de nabije toekomst.
